Studenci PG z honorowym wyróżnieniem w konkursie Hyperloop Desert Campus | Wydział Architektury Politechniki Gdańskiej

O konkursie

Zadaniem konkursowym było stworzenie centrum rozwoju projektu Hyperloop na pustyni Mojave (Nevada, USA). Środek transportu jutra, mający zrewolucjonizować komunikację, potrzebuje równie spektakularnego ośrodka badawczego jak sama idea Hyperloop. Proponowane obiekty miały być manifestem, który pokazuje rozmach ambitnych planów, stając się wizytówką przyszłości. Miejscem, w którym przybywający z każdego regionu świata goście mogą naocznie stać się świadkami postępu prac nad nowoczesną koleją.

Jury konkursowe:

• Ben van Berkel (UN Studio)
• Winy Maas (MVRDV)
• Paolo Cresci (ARUP)
• Kazuyo Sejima (SANNA)
• Fedele Canosa (Mecanoo Architekten)
• Linna Choi (OUALALOU + CHOI)
• Chad Oppenheim (Oppenheim Architecture + Design)
• Italo Rota (Studio Italo Rota)
• Hasan Çalışlar (Erginouğlu & Çalişlar Architects)
• Nicola Scaranaro (Foster + partners)

O technologii Hyperloop

Założeniem technologii jest stworzenie kolei magnetycznej, która poprzez minimalizację tarcia oraz oporów powietrza pozwala na osiąganie niemożliwych dotychczas dla kolei prędkości. Ograniczenie oporów tarcia jest możliwe dzięki wykorzystaniu tuneli do poruszania się kolei, w których panują warunki próżniowe. Projekt jest rozwijany przez ekscentrycznego potentata na rynku technologicznym Elona Muska.

Opis od autorów

Hyperloop to nowoczesny i wciąż prototypowy środek transportu finansowany przez Elona Muska. Jego głównym celem jest zapewnienie komunikacji równie szybkiej jak transport lotniczy, jednakże w cenie standardowego transportu drogowego.

W ramach konkursu poszukiwano możliwych kierunków rozwoju nowoczesnego ośrodka badawczego dla technologii Hyperloop. Obiekt znajduje się na pustyni Mojave w stanie Nevada, niedaleko Las Vegas. To odludne i nieprzyjazne środowisko stwarza okazję do zaprojektowania budynku-ikony, który mógłby wytyczyć kurs dla architektury związanej z Hypeloopem. Pomimo braku kontekstu, budynek został jak najdokładniej wkomponowany w działkę, odpowiednio nawiązując do otaczającego go pasma górskiego na wielu poziomach, jednocześnie sprawiając wrażenie pojawiającego się na pustyni, obcego monolitu.
Bryła jest podzielona na dwie części, dla których inspirację zaczerpnęliśmy w erozji skał znajdujących się w tym rejonie. W przerwie pomiędzy częściami  znajduje się suchy ogród z rodzimymi gatunkami, jedyną formą roślinności występującą w tym rejonie, który służy jako strefa wejściowa, a także usprawnia gospodarkę wodną tego budynku. Bryły są połączone ze sobą za pomocą łącznika. Całość została zaprojektowana w ten sposób, żeby swobodnie i bez ingerencji przeprowadzić wycieczkę pokazującą pracowników laboratoriów przy pracy.
Powłoką budynku jest modułowa ściana kurtynowa, składająca się z paneli fotowoltaicznych oraz samo przyciemniających się okien, ułatwiających pracę w niekorzystnych warunkach klimatycznych. Na ostatnim piętrze, poza tarasem widokowym, znajduje się również specjalna powłoka pozwalająca na odzyskiwanie wody z otoczenia – wody, która potem jest wykorzystywana w budynku.