Tematem zajęć są współczesne systemy konstrukcyjne.
Współczesna architektura przeżywa istną rewolucję w dziedzinie rozwoju konstrukcji. Wraz z rozwojem techniki przesuwają się granice technicznej wykonalności budowli. Współczesne wysokościowce, których wysokość osiąga obecnie 800 m, kryte stadiony o średnicy przekraczającej 230 m, wymagają bardziej skomplikowanych i wytrzymałych technologii niż te z przeszłości. Ich wybudowanie wymagało o wiele głębszej wiedzy teoretycznej w fazie projektowania i nowych materiałów potrzebnych do budowy. Równocześnie procesy technologiczne towarzyszące wznoszeniu budowli nietypowych, tj. specjalnych, nabrały takiego znaczenia, że bardzo często determinują one architekturę tych budowli. Nie jest rzeczą architekta obliczanie skomplikowanych konstrukcji, musi on jednak mieć elementarną wiedzę z zakresu konstrukcji budowlanych, orientować się najogólniej w rodzaju i rozkładzie sił wewnętrznych, w sposobie przekazywania ich na podpory, gdyż w wypadku braku tej wiedzy powstają budowle, pozbawione spójnej koncepcji architektonicznej i konstrukcyjnej, w których najpierw tworzy się rozwiązanie architektoniczno-funkcjonalne, a dopiero na końcu „dopasowana” jest konstrukcja. Z kolei konstrukcja zaprojektowana logicznie, zgodnie z prawami natury, jest z reguły prosta, „czysta”, najbardziej ekonomiczna i najczęściej jest „dobrą architekturą”. Ważne jest, aby w szeroko rozumianym procesie projektowania obiektu, wszyscy jego uczestnicy mówili wspólnym językiem. Jako podsumowanie tych informacji wstępnych należy podkreślić, że dobrą architekturę współczesną powinna charakteryzować jedność funkcji i formy konstrukcji.
